Då er Valencia maraton over og eg har hatt tid å fordøya litt. Både prosessen, reisa og løpet. Når eg ser tilbake på den reisa eg har hatt, er eg evig takknemleg for at eg har klara stått i det – turt å vera tålmodig, men samstundes pressa meg så mykje som eg har gjort. Det er eit bevis på at trening er den beste medisin mot det aller aller meste her i livet.
Dersom me går tilbake 5-6 månadar, då eg låg strekt på golvet med nervesmerter, var det lite truleg at eg kunne springa nokon maraton i 2022. Prolapsen har heile tida lagt premissane for treninga, målsettinga og planen i haust.
Då eg gjekk ned for telling med nyrestein to veker før løpet, var eg sikker på at reisa var over, men også dette gjekk seg til.
Veka før avreise
Den siste veka før avreise, gjekk som planlagt med kvalitetsøkter måndag og torsdag, og kvile- og reisedag fredag. Utanom dette vart det nokre rolege, korte turar. Faktisk så la eg inn 20 x 40/20-intervaller onsdag i tillegg, men på relativt kontrollert fart.
Måndagsøkta gjorde eg ute. 5 x 1000m med 400m jogg mellom. Her skulle eg ta godt i, men likevel klara holda steget bra. Ingen planlagt fart, men forhåpentligvis litt fortare enn normalt.
Og fortare gjekk det. Eg kjente eg tok i, men 3.14-3.08-3.06-3.11-3.08 var i overkant av kva eg håpa på. Tydlegvis har eg fått opp litt fart sjølv om fokuset har klart størst på muskulær utholdenheit i oppkøyringa.
Torsdag jogga eg ned på Føyka i Asker. Her sto standardøkta mi før ein maraton på planen: 3 x (3x300m/100m). Oftast vert den gjort på mølla, men no altså ute på bana i desember.
Beina var tunge og farten var ikkje høgare enn på måndagsøkta. Likevel er dette ei økt ein berre må gjennomføra utan for mykje tankeverksemd. Verken før eller etter. Det er derfor sjeldan eg legg veldig mykje vekt på denne siste økta før avreise.
Totalt vart det 45 km dei siste seks dagane før maraton. Kvilepulsen gjekk ikkje nedover slik eg håpa, så redselen var stor for at noko sjukdom var på veg.
Det føltes som at alle rundt meg hosta, harka og naus, så det ville ikkje vore rart om noko skulle dukka opp på tampen.
Reisedagbok
Reisa nedover starta med forsinkelse på Ryan Air sin avgang frå Torp. Men uventa god plass ved nødutgangen var fyrste teikn på at dette kom til å bli ei god helg.
På flyplassen traff eg Luke Campbell, ein australienar busatt i Trondheim. Han hadde plan om raskare maraton enn meg, og klarte seinare i helga ny pers. Den gamle var på herlege 2.29.59.
Me tok felles taxi frå flyplassen i Alicante og inn til togterminalen. Der venta Knut Ødegaard, ein felles bekjent, som spring i min årsklasse. Også han hadde større planar enn underteikna denne helga. Ingen av oss hadde bestilt tog, og skuffelsen var stor då alle dei nærmaste avgangane til Valencia var fullbooka. Det enda derfor med buss, 2,5 time til Valencia. Noko som viste seg å vera ein heilt grei erstatning.
I Valencia viste det seg at AirBnB-leilegheiten eg hadde bestilt, faktisk eksisterte. Noko eg hadde bekymra meg for at den ikkje gjorde. Pris og beliggenheit var nesten for godt til å vera sant. Men der låg den. Like ved start og målgang. Med heilt fantastisk utsikt over heile byen der den låg øverst i 19.etasje.
Eg la meg tidleg og sovna rundt kl. 22. Like før midnatt vart eg vekka då Simen Næss Berge, også ham frå Asics Frontrunner, ringte på døra. Simen var stapp forkjøla, så det var perfekt med god plass, og kvart sitt soverom og bad. Skulle helsa ryka heilt på slutten?
Laurdag handla me inn godt med mat og drikke for resten av helgi, før me rusla mot Expo og utdeling av startnummer. I køen traff me på Runner’s World-bloggar André Puntervold Pereira. Han viste seg å vera like hyggeleg som bloggene hans gjev uttrykk for. Eit flott nytt bekjentskap.
André hadde også høgare målsetting enn meg, og var veldig klar på opning rundt 1.16. Dermed vart han ikkje lagt med i planane for 1.18-toget mitt. Eg fekk jobba lit ekstra med å få med Simen i toget, noko som seinare viste seg å mislukkast.
Effektiviteten i Spania er ikkje heilt på høgde med til dømes den i Berlin maraton, men til slutt fekk me tak i det me trengte og kunne gå heim for å førebu dagens løpetur. Det må likevel påpeikast at smila sit noko lausare her i Spania enn i Tyskland.
Løpeturen vart unnagjort i den nydelege, langstrakte parken midt i byen. Det vart 6 km, der den eine gjekk litt raskare enn planlangt maratonfart. Vanskeleg å tolka beina, men nok ei gong, lite vits å bruka mykje tid på analyse dagen før dagen. Her var det berre å kryssa fingrar og tær fram mot start.
Den store løpsdagen
Kvelden før vart alt gjort klart. Løpsstart kl.08.15 gjev ikkje mykje tid for førebuing på løpsdagen. Me kom oss tidleg i seng etter å ha tråla halve Valencia for å få tak i ein open restaurant utan bordbestilling. Som i tillegg hadde pasta. Det enda med ein liten restaurant og ein barnemeny med Spaghetti bolognese. Heilt greit måltid, men personleg gleda eg meg meir til deileg mat etter løpet.
På natta våkna eg kliss gjennomblaut av sveitte. Det vil seia, det viste seg at klokka kun var 23.30, men eg hadde allereie sove ei god stund. Eit håndkle måtte hentast frå badet, kroppen tørkast, og eit nytt håndkle vart brukt som ekstra laken slik at eg slapp skifta på heile senga. Her måtte søvn prioriterast.
«Heldigvis» har eg opplevd det same to gonger tidlegare, natta før maraton, så eg klarte holda fatninga.
Utover natta var eg våken fleire gonger kvar time. Likevel våkna eg relativt utkvilt litt før kl. 6 på søndagen. Før vekkerklokka. Og tilsynelatande frisk.
Frukost, dusj og påkledning, så bar det av gårde til start. Kun 200–300 meter pga ypparlege booking av overnattingsplass. Klesbagen vart levert, og eg rakk litt oppvarming før eg rusla til startboksen.
Traff på Andreas Grøgaard, frå podcasten Breaking Marathon Limits, og forsøkte få med ei vogn til på 1.18-toget, men Andreas skulle vera hare for eit sub 3.00-tog.
Etter litt roping, fann eg Leif Tinus Næss. Han hadde håp om 2.35.54 og familierekord, og var den einaste sikre eg visste om i toget. Usikker på kva han meinte med kommentaren om at «eg holdt meg bra,» då eg røpa alderen min. Kanskje var han skuffa over å dela tog med eit 46 år gamalt lokomotiv? Men etter ein highfive stilte me side om side ved start. Eller det vil seia eit stykke bak start.
Starten gjekk og me brukte 7-8 sekund før me passerte startmatta. Klokka vart satt i gang.
Det var vanskeleg å koma seg skikkeleg fram. Det vart rett og slett ein kamp for å overleva og holda seg på beina. Effektiviteten frå 10-felts motorveg ut frå start i Berlin, var erstatta av vill kamp på 2-3 felt her i Valencia. Fyrste kilometer gjekk på 3.47 og fem sekunder bak skjema. Likevel til å leva med og kanskje fornuftig. Leif hang rett bak.
Raskt starta augo å leita etter gode grupper som ein kunne hengja seg på. Eit tomannstog vert litt for lite i lengden.
Leif såg eg ikkje meir til etter fyrste drikkestasjon. Men han sprang veldig bra og kom like bak i mål. På solid pers, og fortsatt motivasjon om å slå familiepersen neste gong. Noko eg er sikkert på at han klara.
Fyrste 5 km på klokka gjekk på 18.32 på klokka, altså 2 sek bak planen og 3.42 min pr km. Eg hadde med 7 Maurten-gels og starta på planen med å ta ein del kvar femte km. Eg kan allereie røpa at planen vart nesten utført til punkt og prikke. Kun med eit overhopp ved 30 km.
Neste 5 km gjekk på 18.25 og eg fann ei fin gruppa som holde jamn fart. Faktisk så kjentes det veldig behageleg å liggja litt raskare enn den planlagte 3.42 pr km. Tredje 5 km gjekk farten litt ned att til 18.30, men fortsatt omtrent på skjema.
Mi bekymring var at klokka byrja pipa stadig tidlegare før den faktiske km-skiltinga. Ikkje unormalt sidan ein sjeldan klarar springa på den blå linja som viser korteste veg til mål.
Den fjerde 5 km gjekk på 18.22, men eg skjønte halvvegs at eg låg litt bak skjema til sluttid på 2.36, sjølv om eg sprang raskare enn planlagt. på grunn av litt mykje sikksakk-løping.
Etter ikkje å ha turt auka farten tidlegare, bestemte eg meg for å springa i frå den trygge gruppa. Neste 5km gjekk derfor på 18.16 og 3.39 i snitt. Totalsnittet på klokka viste 3.41, men passeringane vart stadig litt lengre unna. Etterkvart bestemte eg meg for å ikkje vera så oppteken av sluttida. Om det vart 2.34, 2.35 eller 2.36 var ikkje så nøye. No sprang eg faktisk eit maraton etter eit elendig år. Ei herleg kjensle sidan det gjekk så greit. Så eg lot vera å rekna på forskjellen på klokka og løypemerkinga. Ei herleg avgjersle, og eg kunne verkeleg gå inn i mi eiga boble og jobba på vidare.
18.22 og 18.11 på dei neste to 5km. Heile tida jakt på nye gode ryggar. Men samstundes også nokre ryggar som måtte sleppast forbi. Utan den heilt siste viljen til å grava djupt, men med ein eufori som følgje av ein fungerande kropp. I ettertid viste det seg at André hadde opna rolegare enn planlagt, hatt litt magetrøbbel, og passerte meg ein eller annan plass rundt her i løypa. Hadde eg vist dette, så kanskje eg hadde forsøkt hengt på.
Den siste heile 5km gjekk på 18.22 og i tillegg var det meir saft til ein ok spurt. Nestsiste km på 3.41 og siste heile km på 3.37. Før siste 550meter gjekk på 3.21 snitt på det blå tartandekket inn mot mål. Det hjelp tydelegvis med nedtelling kvar siste 100m.
I mål på 2.36.04 offisielt og 5 sekunder bak draumemålet om sub2.36. Akkurat då kunne eg ikkje brydd meg mindre. Eg hadde sprunge eit jamnt løp, med negativ splitt. Og det viktigaste; ryggen holdt heile vegen. Kven hadde trudd det tidlegare i år?
Etter målgang vart det ein miks av løpeprat med dei norske ein traff på, og eit forsøk på å holda seg nokolunde varm før ein kom seg heilt til bagasjedrop.
Alle ein møtte på var ivrige i praten. Enten fordi mål var oppnådd eller fordi ein hadde forklaring på kvifor det ikkje heilt vart som planlagt.
Alle meir eller mindre fulle (eller tomme) på adrenalin, endorfiner, krefter og næring. Akkurat slik det skal vera etter målpassering av eit maraton.
For det er faktisk ikkje slik at menneskekroppen er laga for å springa 42,2 km så fort den klarar.
Men dette viser at det meste går an. Viss vilja er der. Viss ein legg ein god plan. Kan alle klara det ein set seg føre. Det treng ikkje vera eit maraton. Men det kan vera DITT «maraton». Noko du verkeleg har lyst å få til. Noko du kan tenkja deg å jobba hardt og målretta mot. Noko du vil grava djupt for å få til. Så kvifor ikkje laga ditt eige mål for 2023?
Takk for følgjet på denne reisa! Håpar du har kosa deg og kanskje plukka opp nokre tips.
No er det litt kvile og så startar reisa mot Paris Maraton 2. april 2023.
Ha ein aktiv omg hyggelig desember!
