Har du kome i gang med styrke no?

Her kjem, som lova, fyrste oppdatering av maratontreninga mi mot Valencia maraton 4. desember. Ein fjerdedel av programmet er allereie unnagjort, og kun ni veker gjenstår. Her er korleis eg har trent dei siste vekene, og planane framover.

Det ble ein spesiell start på oppkøyringa. Desse tre fyrste vekene har vore prega av spesielle dager pga sjukdom og bortgang i nær familie. Kvil i fred, Hans Geir!

Dette har påverka mykje mentalt, samt gjort planlegging av treninga noko uforutsigbart.

Planen

Grunnplanen i perioden har vore ei mengde på 100–120 km i veka, inkludert 2–3 kvalitetsøkter. Når eg byggjer opp mot maraton pleie eg ha minst ein langtur i veka. Gjerne nokre av desse raske. Eg meinar langturen er den aller viktigaste økta i veka, inn mot eit maraton.

På grunn av manglande kvalitetstrening det siste året, har eg lagt inn ei fartsøkt med ein del kortare intervallar med noko lengre pauser. Dette for å tvinga sener, muskler og andre strukturane i beinmusklaturen til å “strekkja” litt på seg. Gradvis litt raskare pr økt.

Dette er økter med større risiko for oss eldre løparar. Derfor meinar eg det er viktig å ha god kontroll slik at ein klara springa ganske avslappa på desse.

Fart som intensitetsstyring

I planen har eg på førehånd bestemt meg kva fart dei ulike øktene ideelt sett skal ha. I heile perioden tek eg utgangspunkt i omtrent den maratonfarten eg har kvar veka. Utifrå dette reknar eg ut fart på ulike intervallar og økter.

Gjennom heile perioden skrur eg opp maratonfarta, slik at eg til slutt havnar der eg treng for å nå målet mitt i desember. Foreløpig er dette målet 2.39 på Valencia maraton. Utifrå følelse og faktisk gjennomføring av treninga kan dette målet justerast.

Ved å sjekka følelse undervegs på øktene, og puls i etterkant, håpar eg å ikkje strekka strikken for langt utover programmet.

Mot slutten av denne 3-vekersperioden har eg kjent litt til høgre bakside lår. Mest truleg fordi eg tok eit hårreisande valg å springa siste langturen i ein heilt ny skomodell. Dette er ikkje å anbefala! Bruk alltid tid på å springa inn nye sko. Spesielt nye modellar du ikkje har testa tidlegare. Denne gongen ser det ut til at dette likevel har gått greit.

Veke 1:

Denne veka vart det to gode, progressive langturar. Den eine (30km) med snitt på 4.23 pr km og den andre (32,5km) med snitt på 4.08 pr km. Desse vart sprunge på følelse og relativt god kontroll. Etter øktene er eg nøye på inntak av næring. Dette er også økter det er lurt å testa næring du skal bruka på maratonet du skal springa.

Fartsøkta denne veka vart gjennomført på mølla og besto av 6 x (200/200m + 200/200m + 400/400m). I tillegg skulle eg ha sprunge 3x3km med 1km flyt mellom, men denne gjekk ut pga den ekstra langturen. Veka inneholdt 134km totalt og beina var relativt gode.

Veke 2:

Denne veka vart langturen 33 km. Også denne vart progressiv og enda med 4.10 pr km. Med betre kontroll enn den raske langturen forrige veka. På denne økta fann eg løysinga på ei utfordring eg har hatt med teknikken sidan prolapsen i vår. Heilt utruleg å kjenna at kvart steg går lettare enn dagen før.

I tillegg vart det ein roleg halvmaraton på mølla.

Fartsøkta denne veka vart gjennomført på mølla: 4 x 200/200m + 8 x 400/400m + 4 x 200/200m. Litt raskare enn veka før. På den same mølla.

I tillegg vart det gjennomført 3 x 3 km med 1 km flyt mellom. Dette er ei økt eg skal byggja på framover i heile perioden. Ein ekstra 3-kilometer for kvar gong eg gjennomføre den.

Økta vert gjennomført rundt drømmefarta på maraton i Valencia, altså ein plass mellom 3.40-3.45 min/km. Flytpausane legg eg rundt 20 sekund rolegare, altså rundt 4.00-4.05 min pr km.

Veka var prega av bortgangen til svigerfar og enda med 104 km totalt. Fortsatt relativt gode bein.

Veke 3:

Den tredje veka var prega av bisettelsen, og eg hadde tona ned håpet om å følgja planane til punkt og prikke. Eg forsøker vera nøye med totalbelastninga på trening, søvn, kosthold, jobb, det sosiale og livet ellers. I ein slik periode er dette ekstra viktig. Eg føler eg klarte å balansera det heile ganske bra, utan å gå på akkord med andre eller meg sjølv.

Langturen denne veka vart 30 km roleg (4.30min pr km). I tillegg vart det ein roleg 24 km på mølla.

Søndag gjennomførte eg ein fin 4 x 3 km med 1 km flyt mellom. Farten var omtrent lik forrige vekas 3 x 3 km.

Fartsøkta denne veka besto av 2 x 200/200 m + 10 x 400/400 m + 4 x 200/200 m. Endå bittelitt raskare enn veka før, og som de ser, med litt meir innhold. Pausane vart jogga kring 10-12km/t på mølla. Totalen denne veka vart 116 km. Beina var ok, men til tider litt tunge.

Styrketrening

Desse tre vekene har eg slurva litt med styrketreninga og prioritert løpinga. Likevel har eg hatt 4 gode økter med heilkroppsstyrke. Her prioritera eg baseøvelsar som knebøy og utfall.

I tillegg har eg hatt 2-4 onlineøkter som instruktør på Naardic pr veka. Desse øktene styrer eg sjølv kor tungt og kor mykje.

Uansett vert det ein del repetisjonar i løpet av ei veka. Spesielt når ein i tillegg plussar på to bedriftsøkter og ein del PT-timar der ulike øvelser skal visast.

Kvilepuls som verktøy til kontroll

Heile vegen i denne perioden følgjer eg med på gjennomsnittleg kvilepuls målt av Garminklokka kvar veka. Denne ligg alltid noko over den reelle kvilepulsen, men er ein fin måte for å samanlikna med seg sjølv. På denne måten kan eg fanga opp sjukdom tidleg. I tillegg ser eg frå dag til dag korleis søvn eller mangel på dette gjev utslag på kvilepulsen.

Erfaringsmessig ser eg også tidleg dersom kroppen får utfordring med å absorbera store treningsmengder. Då er det viktig å justera dette tidleg for å unngå stor skade og lengre opphald i trening.

Garmin har rekna snittet av kvilepulsen min desse vekene til å vera 35 slag pr min. Med ein variasjon mellom 33-37 pr dag. Dette er ein snitt-kvilepuls som eg av erfaring veit tyder på god kontroll og oppadgående form. Så får me sjå utviklinga dei neste vekene.

Kontakt meg gjerne på Instagram, Strava eller Facebook dersom det er nærmare spørsmål kring det eg skriv.

Så ynskjer eg deg ein fin treningsperiode fram mot neste oppdatering her!

Etter ei mildt sagt kronglete oppkjøring med både prolaps og krystallsjuke er eg omsider på veg mot formen igjen, og ser fram til å springe i Valencia i vinter. Her er kva eg har erfart på vegen frå maroder til maraton, og korleis eg kjem til å trene fram mot løpet.

Nytt forsøk

Så var me her igjen. Med friskt mot og ein kropp på veg tilbake mot normal form. Planen var å skriva eit innlegg i påska, men laurdag i palmehelgi smalt ryggen igjen (les her for forhistorien).

Eg funderte lenge på om eg skulle skriva meg ut av krisa, men tok til fornuften. Tenkte eg burde spare deg som lesar for mange mørke tankar og uendeleg syting. For ingen klagar så mykje som ein løpar som ikkje kan eller får lov å springa.

Søk hjelp

Truleg derfor, er det så mange som brukar forum på nettet for å finna likesinna som meinar ein skal/kan springa seg gjennom alle skadar. For det er alltid nokon som har vore heldige. Og dersom du vel å gå til fagfolk, som kan meir om ulike skadar, får du ofte beskjed om å vera tolmodig. “Du må bruka tid på å koma tilbake i normal aktivitet”. Fortel meg ein løpar som har tid til det. Det kjem jo alltid eit løp og det er alltid noko ein helst vil løpa mot.

I motsetning til i haust/vinter hadde eg denne gongen ikkje noko valg. Kroppen kunne ikkje, ville ikkje, burde ikkje, makta ikkje og fungerte ikkje til å løpa. Presset på isjiasnerva var såpass stort at løpinga vart erstatta med påskeferie liggjande på golvet med bytte av posisjon 2-3 gonger i minuttet. Det vart smertestillende og sovetabletter, dessverre i tillegg til null aktivitet OG påskemarsipan og anna trøsteeting.

Forfallet

Deretter fulgte veker med sjukemelding. Tabletter kombinert med ei veka i Syden utan aktivitet. Mai med sin nasjonaldag og langhelger. Til slutt var formen så dårleg at humøret var til å ta å føla på. Ikkje berre for meg, men alle rundt meg også

Heldigvis falt eg ikkje for freistinga å spørja eller følgja tilfeldige råd på nettet. Eg brukte kyndig hjelp frå to!! fagfolk med litt ulike innfallsvinklar. Den eine oppteken av energiar og tolmod, den andre tilnærmingar der me jobba med å få kroppen tilbake til normal funksjon. Helst utan å måtte ta nye steg tilbake. Blant anna testa me musklepar for å sjekka kva eg trong “skru på att”. I ettertid ein fantastisk kombinasjon av tilnærming. Etter 9-10 veker løsna smertene og eg kunne starta forsiktig løping.

Eg er utruleg stolt over at eg likevel klarte holda tilbake, med god hjelp. At eg fulgte eigen plan tilbake til normal treningsmengde. Det må seiast at eg hadde fått lov å starta kontrollert styrketrening i mai. Fyrst øvelser utan belastning på rygg. Etterkvart også diverse utfordringar for kjerne og rygg. I denne perioden dukka det i tillegg opp ein variant av krystallsjuka som gjorde enkelte bevegelser vanskeleg, og nokre umogeleg.

I ein jobb som personleg trenar, er det tøft å ha utfordring med å koma seg opp og ned frå golvet. Denne tilstanden forsvann etter 5-6 veker. Faktisk etter takmåling på hytta. Ein posisjon på hovudet som ikkje er ulik bevegelsene som er anbefalt for å få krystallene tilbake på plass.

Gjennomføringa

Sommaren vart brukt til å gradvis auka mengden løping. Veka for veka minska smertene, humøret vart betre og eg starta trivast att i eigen kropp. Den som er usikker på om aktivitet spelar inn på vår mentale helse, kan gjerne be meg med på ein diskusjon.

Kvilepulsen, som hadde stege med 10 slag etter prolapsen, starta synka som resultat av meir aktivitet. Dette er eit spennande tema som eg gjerne kjem tilbake til i ein seinare blogg.

Auken frå veka til veka var ikkje stor, sjølv om kroppen responderte bra og hadde lyst på meir. Planen vart fulgt. Ved minste murring, tok eg eit steg tilbake. Heile vegen i samråd og testing med mine utvalgte behandlarar.

Planen var å koma tilbake på 100km i starten av august. Noko eg klarte. I denne perioden med opptrapping av løpemengde, trappa eg ned på styrkeøktene for ikkje å belasta altfor mykje på ei gong.

Når eit delmål er nådd, er det viktig å kom seg vidare mot neste (del)mål. Kroppen nærma seg normal funksjon og det mentale var på opptur. Likevel har eg no brukt heile august til å sjekka om kroppen kan absorbera vanleg trening på same måte som før prolapsen. Med 4-5 gode veker utan kjenning, utan utfordringar og med god respons, tenkjer eg at neste mål må setjast.

Planlegginga

Planen er no 12 veker med maratontrening fram mot Valencia maraton. Berlin maraton neste helg er skrinlagt og på veg ut av fokus. Ein grovplan er satt opp. Den hensyntek både styrke (rehab/prehab), mengde og ulike kvalitetsøkter. Planen kan endrast utifrå kjensle og endring i totalbelastning.

Min løpsstyrke er nok stamina og uthold, mens farten er utfordringa. Likevel kjem eg til å vera forsiktig med å auka farten for fort, og held hovedfokus på mange langturer i ulikt tempo. Kvar veka vert det også ei fartsøkt. I tillegg testar me om kroppen tåler ei økt med ganske mykje mengde kring noverande maraton fart. Maratonfarta vert forøvrig justerast kvar veka. Ned mot ønska fart i Valencia.

Når det gjeld økter med overfart, aukar eg også her farten veldig gradvis. Det er ekstra viktig å følgja med på korleis ein stadig eldre og stivare kropp reagerer. Dette er kanskje den viktigaste kunsten for oss løparar som er oppi åra. Kroppen endrar seg dessverre jo eldre ein vert, og ein kan ikkje utfordra sener, ligament og muskler på same måte når ein nærmar seg 50, som når ein er i 20- og 30-åra.

Kvifor blogg?

Ynskje med denne bloggen, instagramkontoen min og delvis Stravakontoen min er å beskriva korleis eg trenar desse neste 11-12 vekene. Eg håpar nokon kan finna inspirasjon i historia eg har fortalt, og vegen vidare. Hugs at det er viktig å skalera innsats etter kvar du er i livet. Kor mykje du jobbar, kor mykje du søv, kor mykje du trenar og korleis familiesituasjonen din er. Noko av den største fallgruva i desse SoMe-tider er å ukritisk samanlikna seg med andre utan å veta deira situasjon og forhistorie.

Eg er open for innspel undervegs i prosessen vidare, så er takknemleg for innspel dersom du kommenterar eller kontaktar meg.

Ha ein strålande løpehaust og hugs at kontinuitet slår fantastiske enkeltøkter i det lange løp!

Etter inspirasjon frå eit Instagram-innlegg frå @lopeoldemor tenkte eg det kunne vera litt fint å filosofera rundt løpeglede. Kva er løpeglede? Det er kanskje ein del andre spørsmål som må diskuterast før ein kjem nærmare svaret på det spørsmålet. 

Kvifor spring du? Kvifor spring Jakob? Kvifor spring Karsten? Kvifor spring eg? Kvifor spring stadig fleire? Kvifor spring me?

Kvifor? 

Me har jo ofte minst ein sykkel kvar, og i ein del tilfeller, ein bil i tillegg. Me har kollektivtransport, som av og til går i rute, alt etter kvar i landet du bur.

Me har liten tid. Me har for dårlege sko, for få sko, for dårlege kne, for dårleg løpestil, for trang jakke. Me har ein haug med unnskyldninger. Kva er grunnen til at så mange vel å bruka delar av tida/livet sitt på å løpa rundt likevel? 

Løpeglede! 

Eit utal grunnar 

Nokon spring for å koma i betre form. Nokon spring for å koma frå A til B. Nokon spring vel i grunn berre for å koma bort frå A.

Andre spring fordi dei trur dei må, eller fordi andre seie dei bør. Andre fordi det er beste måten å kobla ut/av/på (stryk det som ikkje passar).

Så er det nokon som spring for å bli ei betre utgåva av seg sjølv, kva no det måtte bety.

Nokon spring atter for å ikkje bli ein dårlegare utgåve av seg sjølv. Altså eit utal grunnar.

Det var enklare før i tida. Langt tilbake. Då sprang ein når ein måtte. Ein slapp ta eit valg om ein burde eller skulle. Spring eller dø var ofte mottoet. Enten det var nokon som sprang etter deg for å eta deg, eller du som måtte springa etter andre for å få noko å eta.

På den tida var det nok få som trengte filosofera over KVIFOR? Då sprang ein når måtte. Ein kan vel kalla det ein ytre motivasjon. 

Motivasjon

Så i våre dagar handlar det mest om indre motivasjon for å ta valget om ein skal springa eller ikkje. Og eg tippar dei aller fleste som les dette innlegget, allereie har teke det valget. Ettersom dette jo er eit innlegg for Runner’s World.

Men la oss tenkja at me er ikkje er komen hit. 

Kva skal til for å finna løpegleden? 

Jo, fyrst og fremst må du finna din motivasjon, og den bør koma innanfrå, meinar eg. Uansett kva den er. Og eg skal ikkje foreslå kva den kan/bør/skal/må vera. For den må DU finna sjølv.

Og viss du brukar lang tid på å finna din indre motivasjon, så syns eg ikkje du skal springa i det heile teke. For det er jo liten sjanse for at du vert jaga rundt av eit vilt dyr i nærmaste framtid, og mange av oss er så heldige at me kan gå, eller køyra, på butikken dersom me treng noko mat. 

Finne løpegleden!

Så kjem me til sjølve essensen i det eg ville skriva om i dette innlegget. Tenk deg at du skal testa ut springing for fyrste gong, eller iallfall er i starten av ditt “løpeliv”. Kva trur du fungerer best? Å snøra skoa og spurta av gårde det beste ein kan, eller starta roleg og forsiktig? 

Mange av oss er etterkvart komen dit at kilometertid, distanse og tekniske hjelpemiddel er viktig for motivasjon og løpeglede, men eg tørr påstå at skal fleire bli glade i springa, så må ein fyrst læra seg å SPRINGA SEINT. Kanskje i starten gå raskt. 

Skal du ha lyst å bli glad i å springa, må du læra deg å springa seint. Det er mi meining. 

Se dette innlegget på Instagram

Et innlegg delt av Anna Tien Nguyen-Skaret (@lopeoldemor)

Ganske få fortset over lang tid viss ein stadig vekk skal springa den same runden litt raskare. Ganske få finn motivasjon av å velta ut i grøfta på slutten av ein løpetur. Ganske få likar å måtte imitera Ole Einar Bjørndalen sin målgang der snørr, sveitte og slev kjempar om å vera festens midtpunkt. Iallfall i starten. 

Framgang er ofte veldig motiverende, både i starten og over tid, men er du ein fersk løpar, kan framgang målast på andre måtar enn større fart og meir laktat. 

Så legg bort klokka og spring. SÅ SEINT DU KAN. 

Ikkje bry deg om kva andre gjere på Strava, Runkeeper, Instagram og i andre SoMe-samanhengar. 

Spring avslappa og nyt alt rundt deg, viss du klara. 

Og viss du vert lei av å springa seint tre gonger i veka, DÅ kan du vurdera om Ole Einar faktisk var inne på noko der han låg. Eller om det kanskje kan vera lurt å bli litt raskare eller iallfall kunne springa litt lengre, dersom det plutseleg skulle dukka opp ein sabeltanntiger mens du er på veg til butikken. 

Spring!!! 

Kva gjer me når “livet” skjer? Når skadar eller sjukdom rokkar ved kontinuiteten, eller når jobben i periodar krev altfor mykje tid, og truar med å øydeleggja formen du har bygd opp over lang tid?

Dei to siste åra har dette vore ekstra vanskeleg å forholda seg til, med tanke på covid og usikkerheit kring smitte og ettervirkningar av infeksjon.

I dette innlegget tek eg utgangspunkt i eigne utfordringar dei siste 6 månadene og forsøker å dela tips og finna løysingar.

Stormformen i anmarsj

Utover sommaren 2021 starta formkurven til underteikna å peika godt oppover. Det var snart eit år sidan forrige maraton, og kontinuiteten hadde vore som planlagt i mange veker og månadar. Ein bommert i vidareføring av startplass fra avlyste Berlin maraton 2020 til 2021, gjorde at Romerike 6-timars var eit mål i september.

Formtopping eller?

Den vanlege planen vart fulgt og nedtrappinga starta 12 dager før løpet, som ein del av ein plan om å klara over 80km på løpsdagen. Etter ei veka nedtrapping vart leggane pinne stive etter ei baneøkt.

Eit par dager etterpå var heile venstresida satt ut av spel. Smerter frå setet, nedover heile bakside lår og legg, og nummen vetletå. Sitting i stol og røysing opp frå liggjande posisjon var utruleg smertefullt. Derfor vart det mest ståing og gåing i fleire dager.

Prolaps med påfølgjande utfordring for isjiasnerva vart raskt konklusjon på smertene, og i samråd med kiropraktor valgte eg å ikkje stilla til start på Romerike nokre dager etter.

Frykteleg kjedeleg, men i ettertid ei fornuftig avgjersle.

Likevel var smertene mindre med joggesko på beina og pulsbelte rundt brystet. Så korte, rolege løpeturar vart prioritert framføre stillesitting i tida framover.

Prøving og feiling

Dei neste vekene vart det mykje prøving og feiling for å finna ut kva veg som minimerte dei kontinuerleg nervesmertene best.

Raskt fann eg ut at tung styrketrening, spesielt diverse utfallsvariantar, gav ein umiddelbar reduksjon i smertene.

Sjølv om reduksjonen ikkje var langvarig, hjalp dette også på humør og det mentale ellers. No kunne eg iallfall trena noko fornuftig, og ha ein sterkare kropp når smertene forhåpentlegvis slapp taket.

Derfor vart hausten brukt til 2-3 gode styrkeøkter i veka. Smertene var tidvis reduserte, men aldri borte.

Reduksjon i både mengde og kvalitetsøkter på løping vart forsøkt dei neste månadane, utan veldig store variasjonar i smerter. Så ved nyttårsskiftet, etter 3-4mnd starta eg auka mengden opp att til det normale.

Deretter introduserte eg nokre fleire kvalitetsøkter, mens eg lytta til kroppen sine signal. Nokre dager var uendra, mens det av og til kom timar der smertene tidvis vart borte.

Ei herleg kjensle å få litt fri frå smertene innimellom. Det var nesten så ein byrja planleggja nye hårete mål utover sommaren og hausten. Meir skal det jo ikkje til for oss som likar springa.

Så kom pesten

Inn mot vinterferien trena eg ganske bra, ettersom eg visste at fyrste langhelga vart prega av hyttetur og familien i fokus. Deretter kunne skuldrane senkast litt ekstra.

Dei fyrste dagane vart det faktisk 3-4 skiturer for fyrste gong på mange år. Med sår hofteleddsmusklatur som resultat. Herleg!

Glede av å bli minna på områder som var litt neglisjerte og kunne jobbast med framover våren. Men gleden vart kortvarig.

Det som starta med ein positiv test hjå minstejenta på hytta, enda med to fulle husstandar på isolasjon gjennom heile vinterferien. I grunn ikkje uventa, men likevel ikkje veldig velkomen for nokon av dei involverte.

Sjølve sjukdomsforløpet var vel som ein vanleg forkjøling i “gamle” dagar. Sofaen var god å ha, når den ikkje var oppteken.

Natta var alltid ein kamp for å unngå å svelja og hosta. Kort sagt, veldig lite aktuelt med trening og aktivitet dei fyrste dagane.

Vegen tilbake – gradvis og kontrollert

Etter at dei verste symptoma gav seg, starta vegen tilbake. Nokre små (5min) gåturar vart gjennomført på dag 5-6 etter smitten var påvist.

Deretter vart desse gåturane utvida til 2×3 km. På dag 9 var det planlagt ein løpetur, men den vart skrinlagt pga form. Ein lære heldigvis med alderen.

Hadde dette vore for 10-15 år sidan, hadde nok denne planlagte joggeturen blitt gjennomført uansett.

På dag 10 testa eg ei lita styrkeøkt med låg puls og overkroppsøvelsar. Då dette virka å ikkje setja spesielle negative spor, vart det testa ein kort (5km) løpetur på dag 11.

Planen var kviledag dag etter, men pga litt logistikkutfordring for å henta ein bil på service, vart det ein ny roleg kort løpetur.

Kroppen virka å absorbera desse korte turene, og på dag 14. testa eg ei mølleøkt med litt høgare fart, ettersom eg var ansvarleg for ei online intervalløkt på jobb.

Farten var betydeleg lågare enn vanleg på denne økta, men likevel reagerte kroppen med noko hovudverk etter økta og dagen etter. Derfor vart det prioritert ein kviledag fra løping i går.

Styrketrening har eg gradvis trappa opp, utan altfor høg puls.

Tida framover – tolmod og lytting

I dag testa eg igjen ei kort, roleg løpeøkt. Litt lenger (10 km) enn dei to fyrste, men fortsatt mindre enn ei vanleg roleg økt pleie vera.

Så får me sjå korleis kroppen reagerer. Eg er stor tilhengar, uavhengig av sjukdom eller ei, å LYTTA TIL KROPPEN.

Når mange av dei beste løparane i verda ikkje er redd for ein kviledag eller fleire, så er eg sikker på at me mosjonister også kan trena noko mindre i periodar der kroppen seie i frå.

Spesielt i periodar med sjukdom. Likevel er det ikkje så lett å ta til fornuften når ein ser at kontinuiteten ryk og reisverket startar å bli ustabilt. Ein tenkjer at ein MÅ ut for ein kvar pris, men er det slik?

Eg pleie seia til mine kundar; “det er spesielt slike periodar me trenar for”. Med det meinar eg at jo meir kontinuitet me har vore tid, jo betre rusta er me for å møta utfordringane livet skjenker oss i tøffe periodar.

Det treng ikkje vera skadar og eigen sjukdom, men kan vera så mangt. Livet skjer, og det gjeld å vera best mogeleg førebudd. Då kan ein ta dei ekstra fridagene, som kun er positive etter eit slikt opphald. Så kjem ein sterkare tilbake, med overskot, i staden for eit lengre avbrekk pga overbelastning av ein sliten kropp.

Det gjeld å tenkja langsiktig og vera tolmodig, så hentar ein gevinsten etter kvart.

Kva seie ekspertisen?

For at dette ikkje kun skal vera mine erfaringar, meiningar og tolkingar, legg eg ved Olympiatoppen sine råd som kom i februar. Desse er laga spesielt med tanke på covid, men gjeld også anna sjukdom.